Thomas is 20 jaar en vertelt over zijn herinneringen in zijn leven als introvert (al gebruikt hij dit ‘label’ zelf niet).
Schooltijd
Mijn herinneringen aan mijn introvert zijn, beginnen allemaal bij dat ene moment op het voortgezet onderwijs tijdens een Duits proefwerk. Mijn pen raakte op. Na 10 minuten piekeren lukte het uiteindelijk om de woorden ‘Mevrouw, mag ik een pen van u lenen’ uit mijn mond te krijgen. Ik had altijd wel iemand waarmee ik optrok en goed bevriend mee raakte. Tot op zekere hoogte kopieerde ik dan wat hij deed. Wilde hij wat lekkers halen in de pauze, dan ik ging automatisch mee. Ik was deels afhankelijk van mijn ‘gids’, zo noem ik hem nu maar even. Wat ik mij destijds niet realiseerde, was dat het heel vervelend kan zijn als iemand je constant kopieert in je routine. De meeste introverten vinden verandering lastig, en in deze categorie val ik ook. Elke les probeerde ik naast die persoon te zitten. 9 van de 10 keer lukte dat. Ik denk dat deze persoon er geen moeite mee had. Of hij het irritant vond heeft hij nooit uitgesproken.
2/3e leerjaar middelbaar onderwijs
Ik moest kiezen waar ik mij verder in wilde ontwikkelen. Ik had nog geen enkel idee wat ik wilde gaan doen. En eigenlijk vond ik alle opties drie keer niks. Uiteindelijk ben ik op de gok maar voor ’theater & toneel’ gegaan. Iets wat je misschien niet zo direct zou verwachten bij een introvert. De grootste reden voor mijn keuze was dat ik dan weer samen zou komen met mijn beste vriend van destijds. Voor de richting ’theater & toneel’ moest ik zelfs auditie doen. Zo in de belangstelling staan, maakte ook deze introvert heel nerveus. Voor de auditie had ik een hele komedie-scène uit mijn hoofd geleerd. Met bonkend hart stapte ik de auditiezaal in. En ineens voelde ik dat er een knop om ging. Deze stille jongen werd opeens cabaretier! Mijn act ging niet vlekkeloos, maar ik zat helemaal in mijn rol. Ik zie nog steeds de gezichtsuitdrukking van mijn docent voor me: hij stond perplex.
4e leerjaar middelbaar onderwijs
Ik was aangenomen op de theaterafdeling. Na een tijdje raakte ik bevriend met iemand. We hadden veel met elkaar gemeen. Terugkijkend durf ik wel te zeggen dat wij echt de ‘Geer & Goor’ van de klas waren. Voortdurend lagen we in een deuk met onze zelfbedachte grappen en grollen. Deze vriendschap en gezamenlijke acties zorgden ervoor dat ik mezelf makkelijker kon openstellen om praatjes te maken met anderen. Al waren dat geen gesprekken over koetjes en kalfjes, want daar houd ik niet van. Dan zeg ik liever niks meer. Gesprekken mét inhoud vind ik wel leuk.
Nooit verveeld
In die tijd had ik genoeg vrienden. Veel ondernamen we niet. Het kwam niet vaak voor dat ik iets met ze ging doen of met ze op pad ging. Deden we wel iets samen, dan was dat vaak 1 op 1, of met een klein groepje van hooguit 4 vrienden. Het voelt gek om dit te zeggen over mezelf, maar ik ben altijd heel goed geweest in tactische spelletjes. Mijn vader heeft mij leren pokeren toen ik klein was. Observeren, opletten en onthouden is bij dit spel ontzettend belangrijk. En laten dit nou net eigenschappen zijn waarin ik uitblink. Ik speelde graag poker en op een gegeven moment won ik mijn allereerste online pokertoernooi. Dit zorgde voor een enorme boost in mijn zelfvertrouwen.
‘Vind je het niet saai?’
Deze vraag krijg ik zo vaak gesteld. Ik kan uren iets doen wat hetzelfde doel heeft. Ik ben extreem fanatiek. Ik wil altijd winnen. Daarnaast kan ik slecht tegen mijn verlies. In de loop der jaren is dat gelukkig al een stuk beter geworden. Sommige mensen vinden het gek of raar wanneer ik uren achter elkaar hetzelfde spelletje doe of een andere (alleen)activiteit. Maar dit is mijn manier om weer energie op te doen.
Wanneer ik thuis ben, blijf ik liefst de hele dag binnen voor de tv met mijn favoriete programma’s op. Ik heb geen andere mensen nodig om mezelf te vermaken. Dat kan ik wel zonder ze. Af en toe met vrienden afspreken vind ik op zich ook wel gezellig. Alleen vind ik het soms lastig als dingen, zoals afspraken, onduidelijk zijn. Of dat ik niet alles zelf kan beslissen omdat je met meer mensen bent. Ik ben wel beetje control freak wat dat betreft.
MBO-stages
Nu ik wat ouder ben, merk ik dat ik echt behoefte heb aan een vaste structuur. Zonder structuur ontstaat er chaos in mijn gedachten. Helaas kan dit weleens problemen veroorzaken, zoals tijdens stages zoeken en stage lopen. Bellen vind ik het vervelendste wat er bestaat. Ik kom dan gewoon ook niet goed uit mijn woorden (terwijl mijn schriftelijke vaardigheden juist heel goed zijn en ik kan schrijven over van alles en nog wat). Het blijft ook lastig voor mij als stageaanbieders geen vaste structuur kunnen bieden. Het hoeft niet allemaal exact uitgedacht te worden, maar te veel chaos vind ik echt vervelend.
Prikkels
Ik word gezien als een ‘stil persoon’, als iemand die weinig spreekt. Maar de mensen die ik al langer ken én waar ik mij veilig bij voel, kennen mij heel anders. Alle prikkels van school en van mijn dag neem ik met me mee. Thuis worden deze prikkels omgezet in energie die ik kwijt moet. Bij de mensen bij wie ik me vertrouwd voel, kan ik dan heel ‘extravert’ overkomen.
Die prikkels raak ik ook kwijt door te gamen. Ik vind daarin mijn ontspanning, om mezelf weer helemaal op te laden. Ik ben ook iemand die meer dan de gemiddelde uren slaap nodig heeft. Ontspanning heb ik echt nodig om weer energie te krijgen.
Label ‘introvert’
Ik plak mijzelf nooit het label ‘introvert’ op. Maar ik weet dat ik voldoe aan de criteria om dit stickertje wel te gebruiken. Ik heb van huis uit meegekregen om dat niet te doen. Mijn ouders hebben mijn persoonlijkheid en gedrag altijd gewoon geaccepteerd en verdedigd bij anderen als dat nodig was. Wanneer iemand zei ‘Hij is wel erg stil hè?’, dan reageerden ze met ‘Maar als hij niet wil praten dan hoeft hij dat ook niet’. Ik weet zeker dat ik introvert ben, maar ik voel me er goed bij om gewoon ‘Thomas’ te zijn. Zonder label.
Zou jij het ook leuk vinden om jouw ervaring met introvert zijn te delen? Stuur een berichtje.